واکاوی ابعاد و عوامل موثر بر ارتقای همبستگی اجتماعی در بافت‌های تاریخی ناکارآمد، مورد پژوهی: محله بهبهانی بوشهر

همبستگی اجتماعی به عنوان کاتالیزوری برای توسعه اجتماعی عمل می‌کند و نشان‌دهنده‌ ارزش‌ها، اهداف و انتظارات مشترک بین شهروندان است که بر نگرش شهروندان نسبت به یک‌دیگر تاثیر می‌گذارد و باعث کاهش اثرات اجتماعی منفی مانند درگیری و خشونت می‌شود. از سویی به‌نظر می‌رسد برخی بافت‎های تاریخی، به دلیل دارا بودن معضلات خاص، از گستره حیات شهری خارج و به بخش‎های ناکارآمد شهرها تبدیل شده‌اند، به‌گونه‌ای که موضوع خطر کاهش همبستگی‎های اجتماعی و اخلاقی را به یک نقطه تهدیدکننده برای سلامت و توسعه پایدار در شهرها تبدیل نموده است. از این‌رو هدف این پژوهش، تبیین ابعاد موثر بر ارتقای همبستگی اجتماعی در محله بهبهانی بوشهر به‌عنوان یک بافت تاریخی ناکارآمد است. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و پیمایشی بود. از پرسش‌نامه به‌عنوان ابزار جمع‌آوری داده‌ها، از نرم‌افزارهای اس‌پی‌اس‌اس و ایموس به عنوان ابزار تحلیل و ارزیابی داده‌ها و از مدل ساختاری تحلیل عامل تاییدی، به‌عنوان روش تحلیل داده‌ها بهره گرفته‌شد. جامعه آماری این پژوهش، کلیه‌ ساکنین 15 سال به بالای محله‌ی بهبهانی بوشهر بودند. حجم نمونه تحقیق 298 نفری از طریق فرمول کوکران محاسبه و انتخاب گردید. نمونه‌گیری به شیوه تصادفی انجام شد. مقدار آلفای کرونباخ پرسشنامه این تحقیق 92/0 بود. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد ابعاد منافع مشترک با همبستگی ۰٫۸۸، رضایت اجتماعی با همبستگی 0٫86، نظم و کنترل اجتماعی با همبستگی 0٫86، روابط اجتماعی با همبستگی 0٫79 و هویت اجتماعی با همبستگی 0٫77، بر میزان همبستگی اجتماعی در بافت‌های تاریخی ناکارآمد تاثیرگذارند